نقد فیلم Spencer | بیوگرافی غیر منطقی
فیلم اسپنسر نمایشی است برای کریستین استوات تا قدرت و استعداد خودش را به رخ بکشد و خود را به عنوان یکی از بهترین بازیگران نسل خودش تثبیت کند.با ویولت گیمرز و نقد فیلم Spencer همراه باشید.
در طول تاریخ فیلم های زیادی ساخته شده اند.برخی از آن ها متکی به تصویر بوده اند.مثل یک محکوم به مرگ گریخنه است و برخی دیگر بر متن قدرتمندشان تکیه کرده بودندهمچون دزد دوچرخه یا جاده اما برخی دیگر از فیلم ها نیز تاثیر گذاری خود را مدیون اکت درخشان بازیگران خود هستند.مثل فیلم حرفه ای با بازی درخشان ژان پل بلموندو فقید یا همین اسپنسر.
داستان
اسپنسر داستان تعطیلات آخر هفته خانواده ساطنتی در کریسمس سال 1991 است. شش سال مانده تراژدی بزرگ نیمه دوم قرن بیستم یعنی مرگ دایانا اسپنسر ، عروس سابق خانواده سلطنتی به همراه معشوقه خود در طی یک تصادف رانندگی.اتفاقی که دنیا را در بهت و حیرت و غم فرو برد.دایانا از محبوبیتی کم سابقه در میان توده مردم بهره می برد.به حدی که مردم در طی طلاقش از پادشاه آینده انگلستان؛به جای طرفداری از پادشاه شان؛از او طرفداری کردند!
طبق رسوم هر ساله خانواده سلطنتی تعطیلات آخر هفته کریمسشان را در املاک ساندرینگام به سر میبرند.املاکی به مساحت بیست هزار هکتار با نیرو های نظامی مخصوص،کارگران،آشپز ها،و تعداد نا معلومی از خدمت کاران شخصی و طراحان لباس.اما دایانا از ابتدای ورودش به این املاک احساس تنهایی میکند.
فیلمنامه
فیلمنامه اثر بزرگ ترین نقطه ضعفش است.فاقد هر گونه قلاب برای نگه داری مخاطب در سالن سینما است.نویسنده اثر دو جبهه در این جنگ نابرابر میسازد جبهه دایانا و عشق فرزندانش(و نه خود آنها)و جبهه باقی خانواده سلطنتی.این دوگانه منطقا یک پرتاگونیست و یک آنتاگونیست مشخص دارد.پورتاگونیست که واضح است دایانا است و آنتاگونیست نیز به نیابت از خانواده سلطنتی یک سرهنگ بازنشسته است و در اصل این یک نبرد تن به تن میان دایانا و سرهنگ است. اما در میانه های فیلم به صورت عجیبی آنتاگونیست داستان از صحنه خارج میشود و در حدود بیس دقیقه ما هیچ اکتی از او نمی بینیم.
در همین اثنا یک اتفاق بسیار عجیب تر رخ میدهد.دایانا با ملکه صحبت میکند و ملکه به شکل یک پیر دانا شروع به فلسفه بافی میکند.اختلاف دایانا و ملکه بر هیچ کس پوشیده نیست و این فلسفه بافی هم کاملا بی منطق و حتی خنده دار جلوه میکند.
پس از بازگشت آنتاگونیست به تصویر با یک تهدید جدی مواجه میشویم:آینده ای نا معلوم و ترسناک.در ادامه به همین منوال ادامه میدهیم .لحظه هایی سورئال داریم همراه یکی دو موتیف تعریف نشده و الکن.اما اوج کار در ده دقیه پایانی نمود پیدا میکند.زمانی که به ناگاه نویسنده تصمیم بر دادن پند و اندرز اخلاقی میکند!آن هم با علم به این که زمانی برای پرداخت به آن ندارد. به طرز عجیبی در یک میزانسن عاشقانه کلاسیک در کنار دریا نویسنده بالای منبر میرود و شروع به شعار دادن میکند که :عشق عشق است و از همین حرف هایی که دیگر نخ نما شده و حتی اگر هم درست باشد حال مخاطب را از شدت ازدیاد این شعار ها به هم میزند.کاملا واضح است که این ده دقیقه پایانی نوعی گدایی جایزه ای است که لیاقتش را ندارد.
کارگردانی
اسپنسر تصاویر جذاب زیادی دارد.شاید هر کدام از آن ها به عنوان یک عکس با اقبال زیادی از سمت مخاطبان مواجه می شود.اما در کنار هم هر چقدر هم که جذاب و دیدنی باشد،هرچقدر که کاخ های سلطنتی زیبا و دلفریب باشد و هر مقدار که مراتع ساندرینگام زیبا باشند؛تا زمانی که هدفی از به تصویر کشیدن آن ها وجود نداشته باشد،تبدیل به یک فیلم سینمایی نمیشود و در بهترین حالت تبدیل به قسمتی از یک فیلم عروسی پر زرق و برق میشود.اما از حق نگذریم در سکانس های سورئال با توجه به مظمون و هدف آن شاهد کارگردانی خوب با تسلط بالا بر نورهستیم و هماهنگی خوبی میان دوربین و متن وجود دارد.
راه فرار؟
اما کارگردان از حربه ظریفی استفاده میکند.او تمام بار احساسی فیلم را بر دوش بازیگر میگذارد.از همان ابتدای فیلم و با ورود دایانا دوربین در نود درصد مواقع روی کلوزآپ او است و او باید با میمیک صورت و نهوه نگاه ها احساس خودش را به مخاطب منتقل کند که در این کار موفق هم میشود.استوارت شاید شباهت ظاهری زیادی با دایانا نداشته باشد اما با استفاده از استعداد زاتی خود توانسته نقش سخت خود را به خوبی ایفا کند و فیلم را از یک منجلاب پر خرج خود ساخته نجات دهد.
او با طرز نگاهی که در کمتر فیلمی شاهد آن بودیم(شاید تنها در فیلم هایی که سیمور هافمن در آن ها نقش آفرینی کرده)خودش،لحن و لهجه،نوع نگاه،حرکات سر و گردن،نشستن و برخاستن و حتی شکل پیاده شدن از خودرو،همه و همه را منطبق با رفتار شخصیت اصلی یعنی دایانا کرده است و این شیوه بازیگری شاید تنها نقطه مثبت بزرگ فیلم باشد.
